تحلیلی بر کارکرد سیاست فرهنگی یونسکو در پیوند کشورهای حوزه تمدنی ایران فرهنگی

نوع مقاله : مقاله علمی-پژوهشی مستخرج از پایان‌نامه

نویسندگان

1 دانش آموخته کارشناسی ارشد روابط بین الملل، گروه علوم سیاسی، دانشکده علوم اداری و اقتصاد، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران.

2 دانشیار روابط بین الملل، گروه علوم سیاسی، دانشکده علوم اداری و اقتصاد، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران.

چکیده

شناختن و شناساندن عناصر فرهنگی مشترک، نقش مهمی در همگرایی و واگرایی ملت‌ها دارد. وجود تشابهات فرهنگی و آگاهی از آن‌ها، موجب تسهیل در همکاری و ارتباطات میان کشورهاست. کارویژه اصلی یونسکو نیز پیشبرد همکاری‌های فرهنگی میان ملت‌ها می‌باشد و این کارگزاری با ایجاد سازوکارهای نهادی، به شناخت متقابل فرهنگ‌های متجانس مبادرت می‌نماید. در این میان، حوزه تمدنی ایران فرهنگی به عنوان یکی از برجسته‌ترین پهنه‌های فرهنگی جهان، همواره از ظرفیتی کم‌نظیر به منظور گسترش همکاری در میان واحدهای سیاسی ذیربط برخوردار می‌باشد. با توجه به موارد مذکور این پرسش مطرح می‌باشد که یونسکو چگونه از سیاست‌ فرهنگی در جهت توسعه پیوندهای سیاسی-هویتی در میان کشورهای حوزه تمدنی ایران فرهنگی بهره جسته است. این پژوهش به روش توصیفی-تحلیلی و بر مبنای چهارچوب نظری دیپلماسی فرهنگی و با استناد به منابع کتابخانه‌ای و آماری انجام گرفته است. در نهایت، یافته‌های این پژوهش بیانگر آن است که یونسکو در قالب اجرای پروژه‌های فرهنگی همانند میراث جهانی، میراث فرهنگی ناملموس، حافظه جهانی، دانشگاه‌های همزاد، شهرهای خلاق و دیگر موارد، به همگرایی فرهنگی در حوزه تمدنی مزبور مبادرت ورزیده است. روندی که علاوه بر توسعه مناسبات چندوجهی فرهنگی در میان کشورهای این حوزه، همواره تحت‌الشعاع شماری از چالش‌های اجرایی، سیاسی و اجتماعی نیز بوده است.

کلیدواژه‌ها

موضوعات

عنوان مقاله [English]

UNESCO's Cultural Policy Role in Connecting Countries in the Cultural Iranian Civilization Sphere

نویسندگان [English]

  • Milad Mirinamniha 1
  • Ali Omidi 2
1 MA in International Relations, Department of Political Science, Faculty of Administrative Sciences and Economics, University of Isfahan, Isfahan, Iran.
2 Associate Professor of International Relations, Department of Political Science, Faculty of Administrative Sciences and Economics, University of Isfahan, Isfahan, Iran.
چکیده [English]

Recognizing and introducing common cultural elements significantly affects convergence and divergence among nations. Cultural commonalities, or awareness of them, facilitate international collaboration and communication. UNESCO's primary mission is to promote international cultural cooperation and mutual understanding across cultures by developing institutional mechanisms. As one of the significant universal cultural spheres, the cultural Iranian civilization sphere has always had an excellent capability for developing cooperation among political units linked to it. In this regard, the question arises as to how UNESCO uses its cultural policies to create political-identity ties among countries within the cultural Iranian civilization sphere. This study employs a descriptive-analytical method within the theoretical framework of cultural diplomacy, drawing on library and statistical sources. It aims to investigate the current state of UNESCO's diplomatic mechanisms and to provide alternatives to their efficiency. According to the findings, UNESCO has taken steps to disseminate cultural convergence in the aforementioned civilization sphere by implementing cultural projects such as World Heritage, Intangible Cultural Heritage, Memory of the World Programme, Unitwin/UNESCO Chairs Programme, and Creative Cities Network. Although this procedure establishes multifaceted cultural relations among nations in this sphere, it has been affected by some executive, political, and social challenges.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Cultural diplomacy
  • UNESCO
  • Soft power
  • Cultural convergence
  • Cultural Iran

مراجع

  1. ایوبی، ح. (1397). ثبت مواریث مشترک میان ایران و آذربایجان؛ عاملی موثر در گسترش پیوند فرهنگی میان دو کشور، کمیسیون ملی یونسکو ایران، 9 مهر، در: https://fa.irunesco.org/
  2. برقی، ا. (1371). المحاسن. قم: دارالکتب الاسلامیه.
  3. حسن‌خانی، م. (1384). دیپلماسی فرهنگی و جایگاه آن در سیاست خارجی کشورها. دوفصلنامه دانش سیاسی، 1(2)، 135-148. DOI: 10.30497/PK.2005.74
  4. حسنلو، س. (1400). دعوت رسمی عراق از ایران برای نجات طاق کسری، ایسنا، 28 اردیبهشت، در: https://www.isna.ir/news/1400022820204/
  5. دانشگاه مازندران. (1400). سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی سازمان ملل متحد – یونسکو، دانشگاه مازندران، 25 فروردین، در: http://www.int.umz.ac.ir/index.aspx?siteid=99&&siteid=99&pageid=15472
  6. رضوان فر، م. (1399). تاکید یونسکو بر ارائه پرونده بزرگداشت مفاخر توسط حداقل دو کشور، ایرنا، 8 بهمن، در: https://www.irna.ir/news/84197158/
  7. سعید آبادی، م.، بختیاری، م. (1393). تاثیر قدرت نرم سازمان‌های بین‌الدولی بر حکمرانی جهانی: مطالعه موردی یونسکو. فصلنامه تحقیقات سیاسی و بین‌المللی، 6(20)، 137-174.
  8. فرزام، ف. (1392). ایران سه اثر را برای ثبت در حافظه جهانی یونسکو معرفی می‌کند، ایبنا، 18 آبان، در: https://www.ibna.ir/fa/naghli/185222/
  9. قنبرلو، ع. (1400). دیپلماسی فرهنگی و جایگاه بین المللی ایران. فصلنامه مطالعات راهبردی، 24(3)، 149-179.
  10. کتابخانه ملی ایران. (1396). المسالک و الممالک، کتابخانه ملی ایران، 23 اسفند، در: https://www.nlai.ir/detail-page/-/asset_publisher/1XAU1TD4jK8G/content/--4270
  11. کشاورز شکری، ع.، بیات، م.، بخشنده، خ. (1392). دیپلماسی فرهنگی ایران در خاورمیانه؛ تحول ارتباطات و لزوم کاربرد ابزارهای نوین. فصلنامه مطالعات فرهنگ-ارتباطات، 14(23)، 7-29.
  12. محمدی ملایری، م. (1375). تاریخ و فرهنگ ایران (جلد دوم). تهران: انتشارات توس.
  13. مرادی، م.، ذاکریان، م.، کاظمی زند، س. ع.، دهشیری، م. (1400). مقایسه تطبیقی راهبرد دیپلماسی عمومی چین و ترکیه در آفریقا. فصلنامه مطالعات بین‌المللی، 17(4)، 117-138. DOI: 10.22034/ISJ.2021.255642.1296
  14. مسعود، ع.، ذاکریان، م.، قوام، ع.، احمدی، ح. (1399). بازنمود استمرار فرهنگ راهبردی ایران در ساخت و بنیان سیاست منطقه‌ای جمهوری اسلامی. فصلنامه مطالعات بین‌المللی، 17(2)، 97-114. DOI: 10.22034/ISJ.2020.120534
  15. Abid, A. (2011). Preserving and sharing access to our documentary heritage. Paris: UNESCO Information Society Division.
  16. Baird, M.F. (2014). UNESCO’s World Heritage List Process. In: Smith, C. (ed.), Encyclopedia of Global Archaeology. New York: Springer International Publishing.
  17. Benton, T. (2010). Understanding heritage and memory. Manchester: Manchester University Press.
  18. Bethke, F.S. (2012). The Consequences of Divide-and-Rule Politics in Africa South of the Sahara. Peace Economics, Peace Science and Public Policy, 18(3), 1-25. DOI: 10.1515/peps-2012-0002
  19. CITTA Research Centre for Territory. (2020). Methodology for the development of Management Plans for Urban World Heritage Sites. Porto: University of Porto.
  20. Foltz, R. (2010). Religions of the Silk Road: Pre modern Patterns of Globalization. New York: Palgrave Macmillan.
  21. Frye, R.N. (2005). Greater Iran: A 20th Century Odyssey. Costa Mesa: Mazda Publisher.
  22. Gathen, C., Skoglund, W., Laven, D. (2020). The UNESCO Creative Cities Network: A Case Study of City Branding. International Symposium: New Metropolitan Perspectives, Italy. DOI: 10.1007/978-3-030-48279-4_68
  23. Kari, S., Rössler, M. (2017). A World Heritage Perspective on Culture and Nature—Beyond a Shared Platform. The George Wright Forum, 34(2), 134-141.
  24. Kozymka, I. (2014). The Diplomacy of Culture: The Role of UNESCO in Sustaining Cultural Diversity. New York: St. Martin’s Press LLC.
  25. Laqua, D. (2011). Transnational intellectual cooperation, the League of Nations, and the problem of order. Journal of Global History, 6(2), 223-247. DOI: 10.1017/S1740022811000246
  26. Leask, A., Alan F. (2006). Managing World Heritage Sites. Abingdon: Routledge.
  27. MacKenzie, D.N. (1998). ERAN, ERANSAHR, Encyclopodia Iranica, December 15, at: https://iranicaonline.org/articles/eran-eransah
  28. Malandra, W.W. (2005). Zoroastrianism i. Historical Review up to the Arab Conquest, Encyclopodia Iranica, July 20, at: https://iranicaonline.org/articles/zoroastrianism-i-historical-review
  29. Minkov, M. (2013). Cross-Cultural Analysis: The Science and Art of Comparing the World's Modern Societies and Their Cultures. Los Angeles: SAGE Publications.
  30. Nielsen, B. (2011). UNESCO and the 'right' kind of culture: Bureaucratic production and articulation. Critique of Anthropology, 31(4), 273-292. DOI: 10.1177/0308275X11420113
  31. Ninkovich, F. (1996). S information policy and Cultural Diplomacy. New York: Foreign Policy Association.
  32. Nye, J.S. (2008). Public Diplomacy and Soft Power. The Annals of the American Academy of Political and Social Science, 616(1), 94-109. DOI: 10.1177/0002716207311699
  33. Ottone, E., Bax, D. (2020). UNESCO Creative Cities Network for Sustainable Development. Paris: UNESCO Publications.
  34. Pashayev, F., Utegenova, A., Fedorchenko, V., Bendiz, M. (2019). National Commissions for UNESCO. Paris: National Commissions Unit (NAC Unit).
  35. Pietrobruno, S. (2009). Cultural Research and Intangible Heritage. Culture Unbound, 1(1), 227-247. DOI:10.3384/CU.2000.1525.09113227
  36. Stachowski, M. (2008). Studia Etymologica Cracoviensia. Kraków: Jagiellonian University Press.
  37. Tsagourias, N. (2020). The League of Nations and Visions of World Order. International Community Law Review, 22(3-4), 291-309. DOI: 10.1163/18719732-12341431
  38. (2017). The UNITWIN/UNESCO Chairs Programme: Guidelines and Procedures. Paris: UNESCO Education Sector.
  39. (2017). UCCN Mission Statement, UNESCO, November 17, at: https://en.unesco.org/creative-cities/sites/default/files/uccn_mission_statement_rev_nov_2017.pdf
  40. (2018). Statistics of Memory of the World, UNESCO, December 4, at: https://en.unesco.org/sites/default/files/statistics_of_mow.pdf
  41. (2022). Browse the Lists of Intangible Cultural Heritage and the Register of good safeguarding practices, Intangible Cultural Heritage, September 9, at: https://ich.unesco.org/en/lists/
  42. (2022). Our Expertise, UNESCO, September 9, at: https://www.unesco.org/en/our-expertise
  43. (2022). Tentative Lists, World Heritage Convention, September 9, at: https://whc.unesco.org/en/tentativelists/
  44. (2022). UNESCO Chairs, UNESCO, July 31, at: https://en.unesco.org/sites/default/files/list-unesco-chairs.pdf
  45. (2022). World Heritage List, World Heritage Convention, September 9, at: https://whc.unesco.org/en/list/
  46. United Nations. (1947). Constitution of the United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization. Treaty Series, 4(52), 275-300.
  47. Waller, J.M. (2008). Strategic Influence: Public Diplomacy, Counterpropaganda, and Political Warfare. Washington DC: The Institute of World Politics Press.
  48. Winter, T. (2015). Heritage diplomacy. International Journal of Heritage Studies, 21(10), 997-1015. DOI: 10.1080/13527258.2015.1041412

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار